Nou, en daar ga ik. Datgene doen, wat ik al heel heel lang wil, maar knetterspannend vind om daadwerkelijk die stap te zetten. Ken je dat? Dat je iets wilt doen wat je spannend vindt en in tweestrijd zit.
Je kapsel veranderen vind ik ook zo’n mooi voorbeeld. Je wilt je lange lokken graag inwisselen voor een pittig kort kapsel en van donker naar blond. Wat zullen ze zeggen? Wat zullen ze vinden? Straks vinden ze het niet mooi.
Daar had ik ook al over nagedacht. Wat zullen ze wel niet vinden en denken? Vinden mensen me dan nog wel leuk? Vrijdagavond, ik heb het erover met mijn broertje, nadat ik hem er al eerder over gesproken had om wat info in te winnen. Tja, als je het doet, moet je wel goed voorbereid zijn, toch? 🙂
Zaterdagmiddag zit ik in de auto onderweg naar Enschede, om samen met mijn broertje er naartoe te gaan. Kriebels van spanning in mijn buik, want ik ga het nu gewoon ook echt doen. Ik wist niet dat je ook kriebels van de spanning kon hebben. Doodeng…..
Ik liep nu al zo lang met het idee rond, ik wil het heel graag, want ik vind het gewoon er mooi. Ik kwam ook telkens mensen tegen die dit hadden. Gebeurt toch ook niet voor niks? 😉
Maar ik heb een angst. De angst dat ik verkeerde beslissingen neem, omdat ik dit vroeger ook niet vaak hoefde te doen. Heb niet geleerd om te vertrouwen op mijn eigen gevoel en mezelf te vertrouwen. En dat wanneer je een beslissing neemt, je je ook best mag vergissen.
Het laatst zelf een andere telefoon besteld en dit voelde zo bijzonder. Normaal laat ik mijn wederhelft alles lezen, horen, zien en voelen, voordat ikzelf een beslissing neem en laat ik me vaak vertellen wat ik ‘moet’ doen. Dan heb ìk in ieder geval niet de verkeerde keuze gemaakt.
Daar loop ik met mijn broertje(hij is 3 koppen groter, wilde altijd al een grote broer als klein meisje) in de stad en hij weet precies waar we moeten zijn. We lopen de hoek om en daar ziek ik het aan de gevel staan. Tattoo en Piercing Eastside. Ik ga het gewoon doen…..
Heel stoer sta ik voor de balie en vertel dat ik al eerder gemaild had en dat ik graag een piercing willen laten zetten zetten.
Na papieren getekend te hebben en een piercing te hebben uitgezocht, mag ik plaatsnemen op dè stoel. Ik vertel dat ik het wel een beetje spannend vind. Maar mevrouw de Piercer vertelt dat ik goed moet luisteren naar haar instructies.
Adem in…. Adem uit….(yoga komt goed van pas nu)
Adem in…. Adem uit…. Hij zit erin!
Dat viel reuze mee zeg. Belangrijke tips mee en daar gaan we weer. Ik kijk in de autospiegel en hoor mezelf in gedachten. Dit hoort bij mij en het is net alsof ik ‘m al tijden heb. Wel spannend hoe ze thuis reageren. Ze zijn wel op de hoogte, maar toch vind ik het spannend. De reacties lopen uiteen van: ‘Ik moet eraan wennen’, ‘Oh, het valt wel mee’ en ‘Ik vind het niet mooi’. Het doet wel wat met me en dan hebben mijn ouders het nog niet eens gezien.
Dan voel ik me weer dat kleine meisje dat haar tweede oorbelgaatje wilde, maar dat niet mocht. Want dit was asociaal. Dat deden alleen maar asocialen.
Zondagochtend word ik wakker en de plek is gevoelig en ik voel me ineens niet fijn. Zijn het de hormonen of komt het door de beslissing die ik heb genomen. Gedachten en gevoelens van onzekerheid, onrust en twijfels gieren door mijn lijf. Ik voel me bagger. Is dit nu wat ik wil? Waarom voel ik me zo? Dit wilde ik toch al heel heel lang? De verschillende stemmen in mijn hoofd nemen een loopje met mij en het lijkt wel zo’n hamsterrad in mijn hoofd, dat maar blijft draaien. Het gaat maar door. Ik stuur twee lieve mensen een bericht met mijn twijfels. Kan iemand me vertellen waarom dit gebeurd? Mijn angst, mijn twijfel, mijn proces. Nu ik deze beslissing heb genomen, vinden ze me nog wel aardig en lief? Komen de mensen nog wel op mijn lessen?Vindt mijn gezin me nog wel leuk?
Jee, wat brengt het teweeg en wat ga ik ermee doen? Ga ik de ‘boosdoener’ verwijderen of ga ik het aan? Ik kies ervoor om het aan te gaan, want dit is mijn stuk. Mijn proces.
Mijn ouders hebben ons uitgenodigd voor de bbq. Toch vind ik het spannend hoe ze zullen reageren en vooral wanneer er nu ook toevallig een oom en tante zitten die in de omgeving op vakantie zijn. Maar het valt allemaal reuze mee. Geen drama’s zoals vroeger. Het onzekere gevoel en de twijfels zijn weg. Voor nu…..
Dit alles heeft te maken met het denken in kaders, in hokjes. Als je dit doet, hoor je daarbij en als je dat doet val je binnen een ander kader of hokje.
Waarom doen we dit onszelf en anderen aan? Waarom veroordelen we onszelf en de ander en waarom blijven we hangen in conditioneringen? Ik ben nog steeds dezelfde persoon als daarvoor, alleen nu met meer ‘ballen’ 🙂
Het lijkt alsof we allemaal geprogrammeerd zijn in hoe het moet en hoe het hoort. Wie bepaalt hoe het hoort? Wie bepaalt wat mooi of lelijk is? Wie bepaalt wat wenselijk of niet wenselijk is? Wie?!
Laat de kaders en hokjes los! Laat het oordelen los! (dit zeg ik nu ook tegen mezelf)
En als je dit doet, wat zou jij dan willen? Welke richting ga je uit? Welke keuze of beslissing zou jij dan willen nemen? Durf jij je gevoel te volgen en schijt te hebben aan wat de wereld ervan vindt? Laat jij je weerhouden door die stemmen in je hoofd? De stem van je vader, je moeder, broer, zus, leerkrachten, whatever? Of luister jij naar die innerlijke stem?
Nieuwe maan, nieuwe ronde, nieuwe kansen…..
Kom maar op! 😉
Welke stap ga jij zetten? Laat het me weten! 🙂