HƎT OUꓷƎ IƧ ꓷOOꓷ/ℝ ℤ ℝ
Mijn lichaam was dus flink aan het opruimen en mijn hoofd voelde als een bonzende biljartbal. Ken je dat gevoel van die bonzende biljartbal. Leuke titel voor een Suske en Wiske verhaal.
Maar even terug naar het opruimen, het ‘ziek’ zijn. Want ik wist heel goed waarom mijn systeem dit aan het doen was. Ik had namelijk die week allerlei emotionele bagage van anderen op mijn bord laten komen en de druppel was de zorgen over situatie die met één van onze kinderen ontstond. En daar ging ik……
Al vanaf het moment dat ik hier op aarde het licht zie of misschien wel het de donkerte, draag ik al de emoties van anderen. Van mijn ouders, van mijn broertje, van vriendinnen, de wereld. Automatisme. Het is iets wat aanstond en wat gewoon gebeurde.
Steeds meer ben ik de diepere lagen gaan voelen, onderzoeken en vrijlaten. Maak ik een keuze. Ik ben verantwoordelijk voor mijn leven en anderen zijn verantwoordelijk voor hun eigen leven. Voor hun geluk, gezondheid, heelheid, het leven. Dit is een lange weg geweest kan ik je vertellen en ik gun jou deze weg toch werkelijk wat korter.
Hoewel ik minder droeg, merkte ik dat dit onbewust nog steeds soms gebeurt en ik er pas later achter kom dat ik dingen meedraag die niet van mij zijn.
Zo droeg ik lang de donkere geheimen van iemand die me dierbaar was, de ander beschermen, maar wat ik werkelijk vrij mocht laten en terug mocht geven. Hoe vreemd het ook klinkt. Ik zag werkelijk een donkere kleverige substantie mijn lichaam verlaten en daarna voelde ik me zo ontzettend bevrijd. Dit was namelijk een stuk wat al over vele tijdlijnen meegedragen werd in mijn systeem.
En ook in die week liet ik het gebeuren. Niet goed naar mijn eigen grenzen geluisterd en ben gaan dragen voor de ander. Ik vind het altijd erg fijn om betrokken te zijn bij anderen. Als je eenmaal in mijn hart zit, dan zit je daar.
Maar dit is ook mijn valkuil, vooral wanneer ik op dat moment minder gecentreerd ben door alles wat er speelt. Ik er voor een ander wil zijn, maar merk dat het teveel voor mijn eigen systeem is nu. Alleen toch vaak te laat.
Totdat mijn lichaam mij terugfluit en me tot volledige stilstand brengt. En in deze stilstand ontstond er ontzettend veel weerstand.
Ik wilde geen mensen meer helpen! Ik was er klaar mee! Doe mij maar gewoon een baan van 9-5, ’s avonds op de bank tv kijken, slapen en de volgende dag dezelfde riedel!
Geen oordeel, want er is niets mis met dat leven, zoals ik het op in moment wil. Misschien leef jij dat leven.
Maar voor mij voelde dit op dat moment als ‘makkelijker’ voor mij.
Gewoon zijn net als alle andere mensen op de wereld. Normaal zijn. En niet meer anders zijn. Niet meer zo gevoelig, niet meer altijd de antennes uit, niet meer altijd de ‘redder’ zijn.
Veel makkelijker, dan iedere keer de rollercoaster, inzichten krijgen, informatie krijgen vanuit andere tijdlijnen, mensen voelen, helpen. En dan uitleggen aan mensen wat er allemaal in je gebeurt, terwijl je het zelf niet kunt verklaren met je hoofd.
Ik was zoooo klaar met al het ‘spirituele’, kristallen, meditaties, healingen, voicehealingen. Doe mij maar gewoon het aardse leven. Gewoon ‘normaal’.
De weerstand was groots en ik belandde in een heel onprettig en oncomfortabel gebied. Een gebied tussen ‘het niet-weten en weten’ in.
Wat verafschuwde ik deze plek. Wat haatte ik deze plek.
Hier bungelde ik…..
Binnenkort deel 3
