Daar sta ik, mijn hand aan het fluwelen gordijn. Ik trek ‘m voorzichtig open en stap uit het hokje. Letterlijk en figuurlijk stap ik nu uit een hokje.
‘Daarin val je wel op’, hoor ik de verkoopster zeggen. Ik draai mezelf om en kijk in de spiegel. Haal heel diep adem… Wil ik dat, opvallen?
Ik kijk eens goed naar mezelf en voel me heerlijk. Ik voel me helemaal vrouw, moeder, verbonden met wie ik ben..
En dan komen de stemmetjes: ‘Ga ik hierin mijn kinderen van school halen? Haal ik de boodschappen hierin?’ Ik deel de stemmetjes met de verkoopster en die antwoord: ‘Anders doe je ‘m toch alleen in het weekend aan?’ ’Waarom?!’ hoor ik mezelf ietwat verontwaardigd zeggen.
Ik draai met mijn heupen en de rok zwiert om mijn benen. Wat een heerlijk gevoel. Waarom laat ik mezelf niet zien in iets dat ik onwijs fijn vindt? Waarbij ik me lekker voel. Ik hoor de twijfel, maar mijn lijf en ziel huppelt als een klein meisje door het groene bos en zingt en danst.
Ik voel dat het de tijd is om mijn grenzen te gaan verleggen. Te verbreden. Mezelf op te rekken. Uit het hokje te stappen. Naar voren, in het licht.
Ik overweeg, voel en loop rustig weer naar mijn hokje. Trek het gordijn langzaam dicht.
Ik kijk nog één keer goed naar mezelf en haal heel diep adem en glimlacht.
Ik ga het doen! Ik ga mijn grenzen verleggen, mezelf oprekken en doen waar ik me onwijs fijn bij voel. Ik trek mijn eigen kleren weer aan met lichte kriebels in mijn buik.
Ik stap vol vertrouwen uit mijn hokje en zeg: ‘Ja, ik ga het doen! Ik neem ‘m’!
En daarmee omarm ik volledig wie ik ben op dit moment en verleg ik mijn grenzen en ga op ontdekkingstocht. Dat is toch waar het leven over gaat.
Durf jij je grenzen te verleggen en jezelf op te rekken? Durf jij te ontdekken?
Je kunt bijvoorbeeld eens een andere route fietsen naar je werk of sport.
Koop iets wat je zelf super tof vindt,ongeacht wat de ander ervan vindt.
Het lijkt me zo leuk om je reactie te lezen wat jij gedaan hebt om jezelf op te rekken.
