Ik weet nog dat ik bij de huisarts zat en hij schijnbaar maar één oplossing had voor mij. Er was maar één mogelijkheid om mezelf weer gelukkig te voelen en van de donkere gedachten af te komen en dat was, ja, de wonderpil. Antidepressiva.
Maar ik voelde aan alles in mijn lichaam dat dit niet mijn weg was. Ik wilde niet afhankelijk worden van een pil. Ik zag het in mijn directe omgeving. Dat wilde ik niet. Een pil die je afvlakt en je totale gestel uit balans brengt. Ik maakte de keuze op basis van een innerlijk weten. En koos een andere weg.
De weg van holistische helen, naar het kijken naar de bron van mijn klachten, hoe energie werkt in plaats van symptoombestrijding en onderdrukken van zware emoties. Mijn innerlijk weten heeft mij altijd de weg van de weerstand laten kiezen.
Vandaag sprak ik mijn lieve vriendin Belinda en ook met haar had ik het over de quick fix. Veel mensen zoeken de quick fix voor hun problemen. Een pil, een apparaat, iets buiten zichzelf om het op te lossen. Maar alle antwoorden zitten al in jezelf.
In de tijd zoals ik hierboven beschreef, wilde ik niet meer leven. Was ik er klaar mee. Ontnam ik mezelf de adem en pijnigde ik mezelf. Vond het leven hier op aarde te zwaar. Snapte er niets van hoe mensen met elkaar omgingen en kon al helemaal niet tegen niet harmonieuze omgeving waar ik in zat. Als een spons zoog ik alles op.
De onvoorspelbare situaties uit mijn jeugd zorgden voor een onveilige basis en die basis mocht ik in mezelf weer gaan ontdekken. Dat is de weg van de weerstand, maar dan kom je bij de bron.
Het is een ‘hell of a ride’, de weg van de weerstand, maar het heeft me dichter bij mezelf gebracht en ook nu voelt het met periodes heel, heel zwaar in het onthechten van de vorm van het huwelijk en samen te zijn geweest. Intens, maar ik weet dat de weg van weerstand oké is als ik maar in mijn veilige basis kan blijven.
De basis die ik in de afgelopen jaren meer heb mogen voelen. En ook mede dankzij John dit heb mogen ontdekken in mezelf. Wat ben ik deze bijzondere man dankbaar en dat hij samen met mij de weg van de weerstand kiest. En wat ben ik dankbaar voor onze twee jongens, die zo waanzinnig zijn en bewonderenswaardig goed met de situatie omgaan. Ik weet nog dat iemand ooit zei: ‘De kinderen worden altijd de dupe van een scheiding’. Dit klopt niet.
Jij bepaalt als volwassene hoe het met de kinderen gaat. Hoe jij met jezelf omgaat en hoe je met elkaar omgaat, bepaalt of ze de dupe worden. Ook willen wij de kinderen meegeven, dat je te allen tijde mag kiezen. Kiezen voor samen, kiezen voor alleen en in verbinding, kiezen voor alleen. Een vorm die voor iedereen anders is en anders mag zijn. Los van de kaders, zoals het ons verteld is. Zij zijn onze spiegel. We doen het goed….
Als ik niet mezelf had ontwikkeld op het holistisch vlak, dan had ik nooit deze beslissing kunnen maken. Dan durfde ik niet door deze pijn te gaan, want met momenten doet het zeer.
Snijdend zeer.
Maar heel diep van binnen hoor ik het fluisteren van mijn ziel.
Dit is mijn weg.
De weg van de weerstand.
