‘Mama! Mama! Kom eens’, roept de jongste vanuit de badkamer. Ik loop er in mezelf lachend naartoe, want ik weet al wat hij gaat vragen. ‘Waarom heb je die vreemde man meegenomen? vraagt hij. ‘Gewoon, omdat ik dat leuk vind’, antwoord ik lachend.
Ja, ik pikte een vreemde buitenlandse man op van de straat en het was geweldig! De meest bijzondere ontmoetingen ontstaan vanuit intuïtie. Dankbaar voor alles wat er op dit moment mag ontstaan.
Een man op een motor staat op de parkeerplaats van de dierenartspraktijk bij ons in het dorp, nadat ik net met een bibberend hondje binnen ben geweest. Hij vraagt in het engels of hier een boerderij is met koeien, maar ik vertel hem dat dit ‘gewoon’ een dierenartspraktijk is. Ik vind het geweldig wanneer ik engelsen tegenkom, want ik vind het fantastisch om engels te spreken. Waarschijnlijk iets van een vorig leven of zo 
Maar het wordt nog leuker, want het is geen engelsman, maar een Ier. Mijn hart maakt een reuze vreugdesprong!
Een paar jaar geleden voor het eerst in Dublin geweest voor een weekend samen met John en hierna uitgesproken naar elkaar dat we zeker een keer terug willen naar Ierland. Het voelde voor mij als thuis. Was een hele bijzondere ervaring daar.
En nu stond hier deze ruige Ierse motorrijder voor mijn neus, zijn reisverhaal te vertellen.
‘Nodig hem uit voor het eten en een slaapplek’, hoor ik in mijn hoofd en voel ik in mijn lijf. ‘Nee, dat is echt raar, ga je niet doen’ zegt een andere stem.
Maar ik volg mijn gevoel en ik hoor mezelf zeggen: ‘Do you have plans for tonight?’ Hij moet nog op zoek naar een plek om te blijven en ik hoor mezelf alweer zeggen: ‘You can have diner with me and my family. Just follow my car’ 
En daar gaan we. Ondertussen bedenk ik of ik John van te voren moet inlichten, maar besluit om dit toch maar niet te doen en kom aan met die vreemde Ierse motorrijder op onze oprit. Die blik van John door het kamerraam. ‘I don’t usually pick strange man from the street’ zeg ik lachend.
We eten samen en uiteindelijk bieden we hem ook een slaapplek aan in ons huis. Gekscherend zegt hij nog dat hij zijn messen bij de motor heeft laten liggen…..
Ik had me kunnen laten belemmeren door het stemmetje: ‘Dit is echt raar. Je neemt niet zomaar een vreemde mee naar huis.’ Of ‘straks doet ie ons iets aan’, ‘is het een fout mens’.
We grapten vanochtend zelfs toen we wakker werden: ‘Pff…. we leven nog en onze auto staat er nog.
Maar hoe vaak volgen we puur ons gevoel? Laten we dat een richtingaanwijzer zijn en varen we vol overgave mee met datgene dat op ons pad komt? Durven we dat? Vol overgave voluit te leven? De meest bijzondere situaties en ontmoetingen te laten ontstaan? Verbinding te maken met onszelf en de ander? Vanuit oprechtheid en liefde?
Dankbaar dat deze man, misschien wel engel op ons pad kwam, want bijzonder is hij.
En dit alles maakt dat we er een vakantieadres aan over hebben gehouden. 
