De kippenvel giert door mijn lijf. Wat gebeurt er? Een gevoel van herkenning. Met het hoofd niet te bevatten. Die klanken, doen iets met me wat ik niet kan beschrijven. Het is een gevoel. Een gevoel van thuiskomen.
Een herinnering komt omhoog. Ik hoor het mezelf als klein meisje nog vragen aan mijn ouders. ‘Mag ik doedelzak leren spelen?’ Een verontwaardigde blik van mijn ouders. Welk kind van een jaar of 6/7 wil doedelzak spelen en weet überhaupt wat een doedelzak is. Maar ja… in ‘oons doarp’ doedelzak spelen. Dat werd ‘m niet. Uiteindelijk koos ik de accordeon. Whaat….. Nog steeds een keuze die ik niet begrijp. Misschien klonk het geluid van de accordeon als het geluid van de doedelzak. Is mijn keuze daarop gebaseerd.
Tijdens de sessie hoor ik het weer, voel ik het weer. Alsof iedere cel in mijn lijf wakker wordt, vibreert en heel hard begint te zingen en te dansen. Ik voel me thuis. Wow, wat overweldigend. Dit heb ik telkens bij deze muziek. Altijd al en nu….Nu mag ik het weer voelen.
Amazing grace
How sweet the sound
That saved a wretch like me
I once was lost, but now I am found
Was blind, but now I see
Ik hoor de tekst van het nummer niet, terwijl ik lig na te voelen van de intense sessie die ik net gehad heb.
De enige geluiden die ìk hoor, zijn de klanken van vele doedelzakken, meerstemmig, die dit nummer spelen en er gebeurt iets. Iets wonderlijks. Ik zie de mannen met deze prachtige instrumenten. Het beeld van de ruwe ongerepte vlaktes van de Highlands en voel de wind door mijn lange haren.
Ik voel me verbonden met alle elementen en het gevoel dat overheerst is een gevoel van thuiskomen. De energie van die plek is magisch en tegelijkertijd zo bekend voor mij.
Ik voel de siddering door mijn lichaam en de tranen komen. Nee, dit is niet met woorden te beschrijven. Maar mijn hele systeem geeft aan dat het de klanken herkent, voelt, beleeft. Weer opnieuw.
Through many dangers, toils and snares,
I have already come
T was grace has brought me safe thus far
And grace will lead me home
